Internet ma to do siebie, że jest eksterytorialny i działa całą dobę. Strony i sklepy internetowe obsługują czytelników i klientów bez żadnych ograniczeń czasowych. Systemy płatności są tak skonstruowane, że dzięki automatyzacji można dokonywać płatności w dowolnym momencie. Bank BZWBK wyłamał się z tego schematu, oferując internetową kartę płatniczą, która niby jest internetowa, ale doładować ją można tylko w godzinach pracy banku, w dni powszednie w godzinach 8-21. Wygląda to tak, jakby Internet w banku BZWBK nie działał wieczorem, nocą, w weekendy i święta.

W czasach Internetu i błyskawicznego dostępu do informacji jesteśmy narażeni na spadek jakości udostępnianych treści. Kto z nas jest w stanie sprawdzić wiarygodność informacji znalezionej w sieci? Czy w ogóle mamy możliwość zweryfikowania treści, które docierają do nas coraz liczniej ze wszystkich stron? Na dodatek rozwój technologii i nowe trendy zamieniają nas, odbiorców, w nadawców treści. Przekazując informacje z rąk do rąk przez maila, GG, Facebooka czy Twittera nie mamy czasu na weryfikację i szukanie źródeł. Tymczasem Internet stał się głównym źródłem informacji także dla mediów. Stacje radiowe i telewizyjne powołują się na doniesienia i ciekawostki znalezione w sieci, tworząc z nich tematy dla swoich serwisów informacyjnych. Dziennikarze, mając świadomość niskiej jakości i wiarygodności internetowych źródeł, rzadko wspominają czytelnikowi czy widzowi, że wiadomość znaleźli w Internecie. Tę sytuację wykorzystują internetowi dowcipnisie, którzy wpuszczają do sieci fałszywe informacje.

Kilka dni temu, na fali protestów ACTA, Kancelaria Premiera usunęła ponad 5 tysięcy komentarzy z rządowego profilu na Facebooku. Dzień później serwis, który śledził proces usuwania komentarzy, swoim raportem zadał kłam słowom premiera, jakoby wpisy zostały usunięte z powodu ich wulgarności. Według raportu tylko 1% usuniętych komentarzy miało charakter wulgarny. W sieci pojawiło się tylko kilka przykładów usuniętych wpisów merytorycznych. Dzięki uprzejmości osób z Fanpage Trendera otrzymałem większą liczbę usuniętych komentarzy. Po przeczytaniu całości mogę potwierdzić, że wpisy niekulturalne stanowiły jedynie promil całości. I tu ważna informacja - przekleństwa zostały użyte tylko w pięciu komentarzach, były to dwa słowa "ch..", jedno "d..." i dwa "p......ę", nie było natomiast klasycznego wulgaryzmu na "k". To dodatkowo podważa słowa premiera, który odpowiadając dziennikarzom na pytania nie tylko powiedział "usuwamy tylko wulgarne komentarze", ale i dodał, że nie jest w stanie ich zacytować, sugerując że są tak obrzydliwe. Z tysięcy skasowanych wpisów wybrałem część, którą niżej prezentuję. Każdy może ocenić, czy decyzja o ich usunięciu była słuszna. Zapraszam do lektury (pisownia oryginalna).

Gdy polski rząd potwierdził zamiar podpisania dokumentu ACTA, internauci zorganizowali protest w sieci, co było zaskoczeniem głównie dla polityków, ale i komentatorów. Spodziewano się, że na wirtualnym proteście się skończy. Internauci byli do tej pory traktowani jako przedstawiciele zamkniętej subkultury, którzy nie interesują się światem zewnętrznym. Zbyt młodzi by mieć swoje zdanie i zbyt podzieleni, by się zbuntować. Z roku na rok sytuacja ulegała zmianie. Ludzie zaczęli tworzyć coraz silniejsze społeczności, które mimo częstej różnicy poglądów potrafiły osiągnąć kompromis w kwestiach większej wagi. Mimo dużego rozproszenia i braku klasycznej organizacji okazało się, że społeczności internetowe potrafią mówić jednym głosem i samoczynnie organizować się, gdy wymaga tego sytuacja. Pojawiły się pierwsze oddolne inicjatywy, które działaniem wykroczyły poza granice sieci.

Dzisiejsi politycy, artyści, dziennikarze i właściciele korporacji to w zdecydowanej większości osoby, które dzielą dwa pokolenia względem najaktywniejszych internautów. Dlatego głos tych ostatnich, mimo że coraz głośniejszy, jest marginalizowany. Pokolenie 50 i 60+ wykorzystuje Internet instrumentalnie, przejawiając brak zrozumienia dla technologicznych i społecznych zmian, zachodzących w nowym medium. Widać to doskonale po reakcjach wymienionych grup na podpisanie przez Polskę dokumentów ACTA.

Wydarzenia towarzyszące tworzeniu ACTA i dyskusje na ten temat w polskich mediach to istna komedia pomyłek. W ciągu jednego dnia wybuchła afera, w której wszyscy się pogubili. Nie wiadomo kto i po co stworzył ACTA, nikt nie przyznaje się do wprowadzenia porozumienia do Polski, posłowie którzy byli za mówią że nie byli za, muzycy obrażają się na internautów, a czołowa informacyjna stacja telewizyjna zaprasza do studia komentatorów, którzy mówią, że nie mają pojęcia o co chodzi, bo o sprawie dowiedzieli się przed chwilą od dziennikarzy tej samej stacji. Jeśli zapomni się na chwilę o ACTA jako o międzynarodowym porozumieniu i spojrzy na sprawę z boku, zarysowuje się groteskowość całej tej sytuacji.

Na jednym ze spotkań roboczych w sprawie pewnego projektu edukacyjnego jednym z gości była pani profesor - pracownik dużej, państwowej szkoły wyższej, zajmująca się zarządzaniem komputerami i oprogramowaniem na swojej uczelni. W pewnym momencie rozmowa zeszła na boczne tory i pani powiedziała, że informatyzacja edukacji w Polsce zaczęła się od pecetów. Zaoponowałem wtedy, przypominając o komputeryzacji szkół w latach 80. Pani odparła wówczas: "no tak, tak, ale to były nieliczne Commodore i Atari". Co w takim razie z produkowanym w 1986 roku na zlecenie Ministerstwa Oświaty komputerem szkolnym Elwro 800 Junior? Z rozmowy wywnioskowałem jedno: mamy dziś nowe podejście do nauczania informatyki w szkołach, zupełnie inne od tego, które pamiętam sprzed lat. Kiedyś problemem był zakup komputera, ale jeśli udało się go zdobyć, lekcje informatyki były prowadzone nawet z wykorzystaniem jednego urządzenia. Dziś informatyka w oświacie skupia się na zdobywaniu sprzętu. Wszystkie pieniądze, te z budżetu i z dofinansowań UE, wydawane są na przetargi na zakup komputerów, drukarek, skanerów i licencji, a także remont sal. Na koniec pracownie stoją przez większość czasu zamknięte, bo nie ma pomysłu na inne ich wykorzystanie niż dwie nudne lekcje informatyki tygodniowo dla każdej klasy.

Dyskusja na temat przyjęcia przez Polskę międzynarodowego porozumienia ACTA ogarnęła cały polski Internet i media. Rozpoczęła się akcja protestacyjna, organizowana przez wybrane serwisy internetowe. O dokumencie i jego negatywnych skutkach dla Internetu i społeczeństwa informacyjnego napisano już wiele, choć nie na tyle dużo, aby wyczerpać temat. Od siebie dodam kilka spostrzeżeń na temat definicji posiadacza praw autorskich, który może korzystać z narzędzi zawartych w porozumieniu.

Kilka dni temu zostałem poproszony przez znajomą firmę o zmianę kilku rzeczy w funkcjonowaniu jej strony. Sprawa dość prosta, normalnie powinna zająć kilka minut i po sprawie. Po wejściu na serwer i sprawdzeniu jak strona została wykonana złapałem się za głowę. Przy tworzeniu strony zostało wykorzystane wszystko co się da, w tym jQuery, Smarty, PEAR, PDO, edytor WYSIWYG, darmowy CMS, a wszystko to spięte kodem PHP napisanym w języku obiektowym, ze wspomaganiem modrewrite. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że kod strony składa się z 5116 plików i 538 katalogów i służy do obsługi witryny, która składa się z czterech prostych podstron.

Producenci urządzeń zasypują nas coraz większą liczbą elektronicznych gadżetów, w jakie wyposażone są kupowane przez nas produkty. Minikomputery sterują już naszymi pralkami, lodówkami i samochodami, a moda na minimalizm obsługi, znany z produktów Apple, powoduje, że urządzenia zaczynają myśleć za użytkownika. Niestety, coraz częściej odbywa się to kosztem funkcjonalności produktu.